438. Али розияллоҳу анҳу ривоят қиладилар:

«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам мени Зубайр ибн Аввом билан бирга юбордилар. Иккимиз ҳам отлиқ эдик.

«Тезлаб юриб боринглар. Фалон боғнинг ёнига етганингизда у ерда бир хотин кишини кўрасизлар. Унда Ҳотибнинг мушрикларга ёзган мактуби бор. Ўшани менга олиб келинглар», дедилар.

Биз уни туяга миниб олиб, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам айтган жойда кетаётганида топдик ва:

«Ўзингдаги мактубни бер», дедик.

«Менда мактуб йўқ», деди.

Биз унинг ўзини ва туясини тинтиб кўрдик. Шеригим:

«Кўрмаяпман», деди.

«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам ҳеч қачон ёлғон гапирмайдилар. Жоним қўлида бўлган Зотга қасамки, ё ўзинг чиқариб берасан! Ёки кийимларингни ечиб бўлса ҳам, ўзим топаман», дедим.

Аёл қўлини енгнидаги жун кийимининг белбоғига солиб, хатни чиқарди. Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳузурларига келдик. Шунда Умар:

«У Аллоҳга, Унинг Расулига ва мўминларга хиёнат қилди! Қўйиб беринг, унинг бўйнидан чопиб ташлай!» деди.

«Нима сени бунга ундади?» дедилар У зот.

«Мен Аллоҳга иймон келтирган мўмин одамман. Бироқ ўша қавмнинг олдида менинг қўлим бўлсин, деган эдим», деди».

«Рост айтди! Ҳой Умар! Бу Бадрда иштирок этмаганмиди?! Шоядки, Аллоҳ уларга қараб туриб, истаганингизни қилаверинглар! Сизларга жаннат вожиб бўлган, деган бўлса!» дедилар.

Умарнинг кўзидан ёш оқди ва:

«Аллоҳ ва Унинг расули билувчи!» деди».