305. Абу Зарр розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламдан:

«Қилинадиган амалларнинг энг яхшиси қайси?» деб сўралди.

«Аллоҳга иймон келтириш ва у Зотнинг йўлида жиҳод қилиш», дедилар.

«Қулларнинг қайси бири афзал?» дейилди.

«Баҳоси қимматроғи ва аҳлининг наздида нафисроғи», дедилар.

«Агар баъзи амални қила олмасам, унда нима қиламан?» дейилди.

«Унда амал қилаётганга ёрдам берасан ёки нотовонга ишини қилиб берасан», дедилар.

«Заиф бўлиб қолсам-чи?» дейилди.

«Одамларга ёмонлик қилмайсан. Шунинг ўзи ҳам сенинг ўзингга қилган садақангдир», дедилар».

306. Саъийд ибн Абу Бурда отасидан, у отасидан ривоят қилинади:

«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам:

«Ҳар бир мусулмоннинг зиммасида садақа бор», дедилар.

«Топа олмасачи?» деди.

«Ишласин. Ўзига манфаат келтирсин ва садақа қилсин», дедилар.

«Қодир бўлмаса-чи? Ёки ишламасачи?» деди.

«Тангликка тушиб, муҳтож бўлга ёрдам берсин», дедилар.

«Бунга ҳам қодир бўлмаса-чи? Ёки ишламасачи?» деди.

«Амри маъруф қилсин», дедилар.

«Шунга ҳам қодир бўлмаса-чи? Ёки қилмасачи?» деди.

«Ёмонликдан сақлансин. Шу ҳам унинг учун садақадир», дедилар».