256. Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Абу Ҳайсамга:

«Хизматчинг борми?» дедилар.

«Йўқ», деди у.

«Бўлмаса, бизга асир келтирилганда ҳозир бўл» дедилар.

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга икки асир келтирилди. Учинчиси йўқ эди. Абу Ҳайсам У зотнинг олдиларига келди.

Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам:

«Икковидан бирини танла», дедилар.

«Эй Аллоҳнинг Расули! Ўзингиз танлаб беринг», деди.

Шунда Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам:

«Маслаҳат сўралган одам омонат топширилган одам бўлади. Манавини ол. Мен унинг намоз ўқиётганини кўрдим. Унга яхшилик қил», дедилар.

Хотини:

«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам унинг ҳақида айтган нарсага етишишинг учун уни озод қилмасанг бўлмайди», деди.

«Бўпти! У озод!» деди.

Бас, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам:

«Аллоҳ қай бир набийни ёки халифани юборган бўлса, уларнинг икки хил яқинлари бўлади. Бирлари унга яхшиликни буюради, ёмонликдан қайтаради. Иккинчилари унинг ишини бузишда камчиликка йўл қўймайдилар. Кимки ёмон яқинларлардан сақланса, ёмонликдан сақланган бўлади», дедилар».