Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
“Албатта, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам:
“Модомики, сиздан бирингиз ўзининг намоз ўқиган намозгоҳида таҳорати кетмай турган бўлса ёки туриб кетмаса, фаришталар унга салавот айтур:
“Эй бор Худоё, уни мағфират қил. Эй бор Худоё, уни раҳм қил”, дерлар”, дедилар”.

Абу Ҳурайра р.адан ривоят қилинади:
“Албатта, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам:
“Сизлардан бирингизни намоз ушлаб турар экан, аҳлига қайтиб бормоқлигидан уни фақатгина намоз тўсиб турар экан, у доим намозда бўлади”, дедилар”. 

Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
“Албатта, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам шундай дедилар:
“Банда намозгоҳида намозни кутиб турар экан, у доим намозда бўлади. Фаришталар:
“Эй Аллоҳим, уни мағфират қилгин! Эй Аллоҳим, унга раҳм қилгин!”, деб, ҳатто у бурилиб кетгунча ёки таҳоратини синдиргунча айтишади”.
Бас:
“Нима таҳоратини синдиради?” дейилди. У зот соллаллоҳу алайҳи васаллам:
“Овозсиз ёки овоз билан ел чиқиши”, дедилар”.

Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади. У шундай деди:
“Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам:
“Ким масжидга нима учун борса, бас у унинг насибасидир”, дедилар”.