(...) Амр ибн Оссдан (р.а.) ривоят қилинади:
“Расулуллоҳ (с.а.в.) замонларида қуёш тутилиб қолди. Ўша куни "Жамоат намозига" деб чақирилди.     Расулуллоҳ (с.а.в.) бир сажда ва икки рукуъ қилдилар кейин ўринларидан турдилар ва бир сажда яъни, ракатда икки рукуъ қилдилар. Сўнгра қуёш очилди. Оиша (р.а.): "Мен ҳеч қачон бу каби узун рукуъ ва сажда бажармаганман", дедилар.

(...) Абу Масъуд ал-Ансорийдан (р.а.) ривоят қилинади:
Расулуллоҳ (с.а.в.): "Албатта қуёш ва ой Аллоҳ мўъжизаларидан биридир. Аллоҳ у иккиси (тутилиши) билан бандаларни қўрқитади. Бу иккиси одамларнинг бирортасининг ўлими сабали тутилмайди. Агар сизлар ўшандай нарсани кўрсанглар то у очилгунича намоз ўқиб, Аллоҳга дуо қилинглар", дедилар.

(...) Абу Масъуддан (р.а.) ривоят қилинади:
Расулуллоҳ (с.а.в.): "Албатта қуёш ва ой одамлардан бирортасининг ўлими учун тутилмайди. Лекин у Аллоҳ мўъжизаларидан бир мўъжизадир. Агар шундай ҳолатни кўрсанглар, туриб намоз ўқинглар", дедилар.

(...) Суфён ва Вакеъдан (р.а.) ривоят қилинади:
“(Расулуллоҳ (с.а.в.) ўғиллари) Иброҳим вафот этган куни қуёш тутилди. Одамлар: "Иброҳим вафот этгани учун қуёш тутилди", дейишди”.

(...) Абу Мусодан (р.а.) ривоят қилинади:
“Набий (с.а.в.) замонларида қуёш тутилди. У зот қиёмат бўлиб қолишидан қўрққанлари учун хавфсираган ҳолда ўринларидан турдиларда, масжидга келдилар. У ерда энг узун қиём, рукуъ ва сажда билан намоз ўқидилар. Намозда бундай қилганларини ҳеч кўрмаган эдим. Сўнгра: "Албатта бундай мўъжизаларни Аллоҳ бирор кишининг ўлими ёки ҳаёти учун юбормайди. Лекин Аллоҳ бундай нарсаларни бандаларини қўрқитиш учун юборади. Бордию мана шундай ҳодисадан бирортасига гувоҳ бўлсанглар Аллоҳни зикри, дуоси ва истиғфорига шошинглар", дедилар.

(...) Абдураҳмон ибн Самурадан (р.а.) ривоят қилинади:
Расулуллоҳ (с.а.в.) ҳаётлик пайтларида найзаларимни отиб юрган эдим. Шу пайт қуёш тутилиб қолди. Мен найзаларимни улоқтирдимда, ўзимга-ўзим: "Бугун қуёш тутилганида Расулуллоҳ (с.а.в.)га нима содир бўлишига қарайман", деб, у зотнинг ҳузурларига бордим. Қарасам қўлларини кўтариб дуо, такбир, ҳамд ва таҳлил айтаётган эканлар. Ҳатто қуёш чиққунча икки сура ўқиб, икки ракат намоз адо этдилар.

(...) Абдураҳмон ибн Самурдан (р.а.) ривоят қилинади:
“Бу зот Расулуллоҳ (с.а.в.)нинг саҳобаларидан бири эдилар. Расулуллоҳ (с.а.в.) ҳаётлик пайтларида Мадинада мен найза отиб юрар эдим. Шу пайт Қуёш тутилиб қолди. Мен найзамни улоқтирдим-да, Аллоҳ номига қасам, ҳозир қуёш тутилганида, Расулуллоҳ (с.а.в.)га нима ҳодиса рўй беришига қарайман, деб у зотни ҳузурларига бордим. Қарасам у зот намозда тик туриб, қўлларини кўтариб тасбеҳ, ҳамд, таҳлил ва такбир айтиб, то қуёш очилгунича дуо қилдилар. Қачонки қуёш очилгач, икки сурани икки ракат намозда адо қилдилар.
Бу ерда юқоридаги ҳадис такрор келган.

(...) Абдуллоҳ ибн Умардан (р.а.) ривоят қилинади:
“Расулуллоҳ (с.а.в.): "Албатта қуёш ва ой бирор кишининг ўлими ёки ҳаёти учун тутилмайди. Лекин у Аллоҳ мўъжизаларидан бир мўъжизадир. Агар у иккисидан бири тутилганини кўрсанглар, намоз ўқинглар", деб айтдилар.

(...) Муғийра ибн Шўъбадан (р.а.) ривоят қилинади:
“Иброҳим вафот этганида, Расулуллоҳ (с.а.в.) замонларида қуёш тутилди. Шунда Расулуллоҳ (с.а.в.): "Албатта қуёш ва ой Аллоҳ мўъжизаларидан бир мўъжизадир. У бирор кишининг ўлими ёки ҳаёти учун тутилмайди. Агар мана шу иккисидан бири тутилганини кўрсанглар, то у очилгунича намоз ўқиб, дуо қилинглар", деб айтдилар”.