183 - وَحَدَّثَنَا أَبُو بَكْرِ بْنُ أَبِي شَيْبَةَ حَدَّثَنَا أَبُو مُعَاوِيَةَ ح وَحَدَّثَنَا ابْنُ نُمَيْرٍ وَاللَّفْظُ لَهُ حَدَّثَنَا أَبِي وَمُحَمَّدُ بْنُ عُبَيْدٍ كُلُّهُمْ عَنِ الأعْمَشِ عَنْ أَبِي صَالِحٍ عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ قَالَ قَالَ رَسُولُ الله صَلَّى الله عَلَيْهِ وَسَلَّمَ اثْنَتَانِ فِي النَّاسِ هُمَا بِهِمْ كُفْرٌ الطَّعْنُ فِي النَّسَبِ وَالنِّيَاحَةُ عَلَى الْمَيِّتِ

183/1. Абу Ҳурайра розийаллоҳу анҳудан ривоят қилинади. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Инсонлар орасида икки сифат борки, улар куфрдир: насабни ҳақорат қилиш; ўликка дод-войлаб йиғлаш», дедилар.
(Изоҳ: Уламолар арабчадаги «кафара» феълига тўрт хил маъно беришади: 1) куфр амаллари, жоҳилият ахлоқлари; 2) куфрга олиб борувчи; 3) куфрони неъмат; 4) ўзига ҳалол қилиб олса, кофир бўлиши).