Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам улаб тутишдан наҳий қилдилар. Шунда одамлар:
«Сиз улаб тутасиз-ку, эй Аллоҳнинг Расули?» дейишди.
«Сизларнинг қай бирингиз менга ўхшайсиз?! Мени тунда Роббим таомлантиради ва сероб қилади», дедилар. Бас, қачонки, улар улаб тутишдан тўхташдан бош тортган эдилар, улар билан бир кун улаб тутдилар, сўнг яна бир кун улаб тутдилар, кейин эса (Шаввол) ҳилолини кўриб қолдилар. Ўшанда у зот соллаллоҳу алайҳи васаллам худди уларга иқоб берувчидек бўлиб:
«Агар (ҳилол) кеч қолганида, сизларга яна зиёда қилар эдим», дедилар.
Бошқа бир ривоятда:
«Сизлар улаб тутишдан ҳазир бўлинглар», деб икки марта айтдилар.
«Сиз Ўзингиз улаб тутасиз-ку?» дейилди. У зот:
«Мен Роббим ҳузурида тунайман. У мени таомлантирур ва сероб қилур. Амалдан ўзингиз тоқат қиладиганингизни такаллуф қилинглар», дедилар».
Бухорий, Муслим, Абу Довуд, Термизий.