Умар ибн Хаттобнинг ҳузурига бир одам келиб:
«Мен жунуб бўлдим ва сув топа олмадим», деди.
Бас, Аммор ибн Ясир Умар ибн Хаттобга:
«Эслайсанми, мен билан сен икковимиз сафарда бўлган эдик. Сен намоз ўқимаган эдинг. Мен эса тупроққа ағанаб, сўнгра намоз ўқидим. Кейин эса буни Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васалламга зикр қилдим. Бас, у зот:
«Албатта, сенга мана бундоқ қилмоғинг кифоя қилар эди», деб, ерга икки кафтларини уриб, уларга пуфлаб туриб, сўнгра улар билан юзларига ва икки кафтларига масҳ тортган эдилар», деди».
Бухорий, Муслим, Абу Довуд, Термизий ва Насаий ривоят қилган.

Абу Жуҳайм розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васаллам Беъри Жамал томондан юриб келдилар. Бас, у зотга бир киши йўлиқиб салом берди. Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васаллам унга алик қайтармадилар-да, девор томон бориб, юзларига ва икки қўлларига масҳ тортганларидан кейин, унга алик қайтардилар».
Бешовлари ва Шофеъий ривоят қилишган. У келтирган лафзда:
«Юзларига ва икки билакларига масҳ тортдилар», дейилган.

Абу Довуд Ибн Умардан келтирилган ривоятда:
«Бас, икки қўлларини деворга урдилар ва улар билан юзларига масҳ тортдилар. Сўнгра яна бир марта уриб, икки билакларига масҳ тортдилар. Ке- йин ҳалиги одамга саломга жавоб қайтара туриб:
«Мени сенга салом қайтаришимдан фақатгина таҳоратли бўлмаганим ман қилди», дедилар», дейилган.