111. Абдуллоҳ Ибн Умар розияллоҳу анҳу айтадилар:

«Бошимизда шундай замон ёки пайтлар бўлдики, бир одамнинг бир динори ёки дирҳами бўлса, ўшанга унинг мусулмон биродаридан кўра ҳақлироқ одам йўқ эди.

Бугунги кунга келиб эса, динор ва дирҳам биримизга мусулмон биродаримиздан афзалроқ бўлиб қолди.

Ҳолбуки, Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг:

«Қиёмат куни кўпчилик қўшнисининг бўйнига осилиб олиб: «Эй Роббим! Бу қўшним менинг юзимга эшик ёпган эди. У менга яхшилик қилмади», деб даъво қиладилар», деганларини эшитганман», деди».