364. Яъло ибн Мурра розияллоҳу анҳу ривоят қиладилар:

«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам билан йўлга чиқдик. Таомга чақирилган эдик. Қарасак, Ҳусайн кўчада ўйнаб юрибди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам тезда одамлардан олдинга чиқиб, болага қараб қўлларини чўзиб шошиб юриб қолдилар.

Бола ҳали у ёққа, ҳали бу ёққа қочди. Кулишди. Охири Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам уни ушлаб, кўтариб олдилар. Бир қўлларини жағига, бир қўлларини бошига қўйиб, силадилар, сўнг қучоқладилар. Сўнгра:

«Ҳусайн мендандир, мен Ҳусайндандирман. Ким Ҳусайнга муҳаббат қилса, Аллоҳ таоло унга муҳаббат қилади. Ҳусайн – набиралардан бир набирадир», дедилар».